Ik werk van tien tot zes, zodat ik maandelijks m'n verdienste heb
en hou mezelf in evenwicht omdat ik dat te kiezen heb.
Ik chill van zes tot twaalf, totdat ik slaap.
De wereld waar dromen worden geboren is astraal.

Alles is er mogelijk, zolang ik niet ontwaak
en ik niet terugkeer naar men alledaags bestaan...
We staan, samen voor een oplossing
maar zien het niet omdat we altijd denken dat er nog wat is.

We worden met de neus vanboven op het feit gedrukt
dat alle ellende die we kennen komt door je eigendunk.
Denken dat je beter bent, groter lijkt, stoerder praat...
Onbegrepen omdat niemand je gevoel verstaat.

Mensen dragen maskers en verbergen wat hen moedig maakt.
Ze kroppen hun emoties op, kijk hoe je schaamt.
Ze zijn angstig, verstoppen hun fobieën,
gaan door de knieën om het lage ego te bedienen.

Iedereen wil vrienden en succes moet je verdienen.
Dus je kleedt en gedraagt je volgens fashionindustrieën
in de hoop om zelf een ster te worden.
Een gevecht met jezelf, dat je nooit zal winnen zonder diep gekwetst te worden.

Zelfverontwaardiging!
We maken allemaal dezelfde shit mee, dus bespaar me je verklaringen.
Doe er wat aan, help je broeders van de straat.
Zeg ze niet hoe te gedragen want we doen het allemaal.

Geen spiegel die nu nog baat!
De enige manier om jezelf te zien is in de weerspiegeling van elkaar...
Leer dus uit de fouten die je vroeger hebt gemaakt.
Geef de lessen door aan iemand die het moeilijkste doorstaat.

Zoals jij het ooit zelf deed, zoekend naar wraak.
Leugens maken: Een keuze die je moeiteloos maakt.
Vroeger was je zelf slaaf van de haat...
Maar nu versta je dat liefde het antwoord is op iedere vraag, vandaar...

-

Soms denk ik dat de mensen op me lijken.
Dat voel ik diep vanbinnen, jij ervaart dezelfde pijnen
zoals mij. We geven op alsof het een gewoonte is
zodat de hoop verborgen zit voordat hij zelf verloren is.

Maar samen zijn we sterk... Daarom blijven we
verbonden met elkaar zoals de dood en Allerheiligen...
Het is niet altijd mooi maar dat is eigen
aan de wereld waarin wij allen ons leven moeten leiden.

-

Ik heb geen ziel, ik ben een ziel, ik heb een lichaam,
voortdurend in beweging en toch bij de dingen stilstaand.
Ik denk goed na voor ik gedachten zal verspreiden,
want conflicten wil ik liever vermijden te allen tijde.

De spanning is te snijden,
maar deze samoerai heeft geen zwaard meer nodig om zichzelf door de strijd te leiden.
Het woord is wat ik dagelijks hanteer,
terwijl ik boeken lees ‘s avonds laat, in men kamer wat studeer.

Flarden van Hebreeuws, Latijn en veel meer...
Doen me simpelweg beseffen dat allen stammen uit één
bron van energie... Een wonderelixer.
Simpelweg een geometrische formule op papier...

Voor degenen die het willen zien.
Of een zuiver gevoel, vanbinnen in je binnendringend in je ziel.
De ene rationeel en de andere op gevoel,
het maakt niets uit om te komen bij je doel.

De wegen zijn oneindig, de routes soms gevaarlijk.
Maar je leert een wijze les bij het begroeten van obstakels.
Leren uit je fouten en onthouden en proberen
om je houding in het leven te verbouwen tot iets beters.

-

Je kunt het... Je weet het... Maar wilt het niet proberen.
Bang van alle pijn vanbinnen want je voelt je zo onzeker.
Daarom vlucht je liever in een zelfgemaakte wereld
waar je alle problemen uit het verleden kan vergeten.

Of voor even... Tot je weer ontploft!
En je niet meer kan geloven dat het beter wordt.
Je denkt jezelf geheel te kennen maar vanbinnen
weet je beter... Je weet niet eens waar je moet beginnen.

Dus vergeet het! Je doet het niet, je staakt de strijd
en speelt gewoon de rol voor jou gemaakt door deze maatschappij.
Zonder aarzelen, je hele leven.
Of het nu toevallig is of niet ze blijven investeren

in het vroegtijdig conditioneren, manipuleren.
En ze zorgen dat je nutteloze zaken moet gaan leren
op school... Er is een reden dat je achterstaat
en niet begrijpt waarom de menigte je zwarter maakt.

Een harde wereld waar we moeten consumeren
om te leven, of dat is de boodschap van de meeste.
Maar de keuze ligt bij jou, breek je vrij van alle ketens.
Zodat jij je naasten helpen kan ontsnappen aan zo’n leven.

-

Soms denk ik dat de mensen op me lijken.
Dat voel ik diep vanbinnen, jij ervaart dezelfde pijnen
zoals mij. We geven op alsof het een gewoonte is
zodat de hoop verborgen zit voordat hij zelf verloren is.

Maar samen zijn we sterk... Daarom blijven we
verbonden met elkaar zoals de dood en Allerheiligen...
Het is niet altijd mooi maar dat is eigen
aan de wereld waarin wij allen ons leven moeten leiden.

-

Soms denk ik dat de mensen op me lijken.
Dat voel ik diep vanbinnen, jij ervaart dezelfde pijnen
zoals mij. We geven op alsof het een gewoonte is
zodat de hoop verborgen zit voordat hij zelf verloren is.

Maar samen zijn we sterk... Daarom blijven we
verbonden met elkaar zoals de dood en Allerheiligen...
Het is niet altijd mooi maar dat is eigen
aan de wereld waarin wij allen ons leven moeten leiden.