Zeven uur, wakker worden want de dag begint.
Beu om de routine te volgen, je wilt verandering.
Maar iedereen wilt het dus hup, nog vlug de douche in
en toch nog even stressen als je plots de juiste broek niet vindt.

Maar... wie zoekt die vindt dus even later aangekleed,
de keuken inspecteren of er nog iets in je lades steekt.
En eenmaal dat je honger is verzadigd en je krant gelezen,
is het tijd om net als gisteren alweer van wal te steken.

Nine to five is codetaal voor een bedroefd bestaan
omdat je na een tijd geen tijd meer vrij voor je behoeftes maakt.
Je kan geen redding vinden in een maatschappij
die zelf verloren is, omdat er buiten prullen niets te scoren is

dat nuttig voor je is... Consumptie is een valse greep
omdat je op het einde nooit zal hebben wat een ander heeft.
En werken vind ik nodig, zo blijf je zelf gebalanceerd.
Maar in een hokje zittend broed je haastig op een drang naar meer.

Het werk vandaag is schappelijk,
de baas is wel tevreden en de klanten zijn gemakkelijk.
Of dachten we... Daar is er plots die ene lastige,
die heel de dag van goed naar slecht in één moment veranderde.

En het wordt erger met het uur, op den duur
maakt een slechte situatie een persoon het leven zuur.
Maar goed, de dag zit erop, je gaat naar huis.
De frustratie van daarnet zit diep verscholen onderhuids.

Nog even in de file, verspilling van je tijd...
En op dat moment denk je dat je dingen niet begrijpt.
Je leven lijkt perfect maar toch mis je iets vanbinnen
dat je niet meteen zal vinden, dus heet ik jou...

-

Welkom in het spiegelpaleis, waar ik je psyche bekijk...
Je ziel vergelijk met anderen uniek zoals jij!
Wij, zijn, amper een reflectie, een beeld.
Hetzelfde als je medemens maar anders verdeeld.

Dit is het spiegelpaleis, waar je een ieder bekijkt...
als een weerspiegeling van jouw individualiteit.
Want we zijn, allen één, diep in de essentie...
Dat weet ik als ik telkens naar de mens zie.

-

Het is zeven uur in de morgen en ik hoor de klokken luiden...
De dag zit nog verborgen in de ochtendgeluiden.
De hanen kraaien, de vogels fluiten, plots is het duister,
totaal verdrongen en honderdduizenden mensen worden uit hun

slaap gerommeld. De zon die staat buiten te pronken
bovenaan de hemel als geboren en gekomen uit het donker.
Tijd om uit te blinken in de job die je al jaren doet.
Een haatgevoel jegens hetzelfde ritme die je dagen voedt.

Soms gaat het goed, maar in de winter
is het baanverkeer verhinderd en het goed humeur totaal verwoest.
Er is veel volk op baan, elke avond.
Elke ochtend is er file, komen mensen op hun job te laat...

Er zijn betreurende ontslagen, zelf begint het al te knagen
in je knobbel als je denkt aan al die zaken.
Auto geparkeerd, nog eerst een sigaret.
Het is geautomatiseerd zoals de koffie en gazet.

De grote wijzer tikt de twaalf, het uur is aangebroken
dat je komt tot het besef dat je nog uren moet verkopen.
Sowieso geen slechte job maar super is iets anders
als er na die jaren werken echt geen klein detail verandert

aan de handeling of handel, waar een vierde van je leven speelt
en na een tijd je absorbeert, je wordt het ware evenbeeld.
En soms wordt jij de lastige klant en is het omgekeerd.
En maak je mensen heel hun dag kapot en geef je wonden mee.

We breken allen uit karakter met momenten...
Zelfs de regen overvalt je midden in de mooie lente.
Allen moeten we beseffen dat we pas vrij zijn
als iedereen zal respecteren dat we gelijk zijn.

Je levenshouding is de ware spiegel van je wijsheid.
Wees het goede voorbeeld, liefde zal je prijs zijn.
Altijd zul je winnen op het einde van de tijdslijn...
Als je niet alleen naar ik maar wij kijkt.

-

Welkom in het spiegelpaleis, waar ik je psyche bekijk...
Je ziel vergelijk met anderen uniek zoals jij!
Wij, zijn, amper een reflectie, een beeld.
Hetzelfde als je medemens maar anders verdeeld.

Dit is het spiegelpaleis, waar je eenieder bekijkt...
als een weerspiegeling van jouw individualiteit.
Want we zijn, allen één, diep in de essentie...
Dat weet ik als ik telkens naar de mens zie.