Ik woon al vijf jaar in een ijzeren constructie.
Spullen missen ziel, maar ze blijven in productie.
Want we kopen ze... om je het gevoel te geven
dat zo, al je onzekerheden zomaar zijn verdwenen.

Fout, net als medicijnen niet genezen,
maar symptomen van een ziekte verbergen, blijf je onzeker
in je binnenste. Je innerlijk kan nooit worden verzadigd
met externe applicaties of moderne informatie

of communicatiemiddelen. Midden in de technocrate
wereld zie ik hoe gevoel en liefde snel verminderen.
Voor de kinderen wordt alles nog eens uitvergroot
want hoe moet je je voelen als je later nergens thuis meer hoort?

Het is een buitensporige manier van handelen
wanneer je enkel wat jezelf niet zint wil gaan veranderen.
Wat met de anderen, behandelen we mensen
zoals handel of wat denk je? Kan het nog wat erger?

Als de mensen op de tram of op de straat niet reageren
als je vraagt hoe laat het is want ze zijn veel te druk bezig.
Het stoort me dat we klagen over tijdstekort,
terwijl onnuttige zaken het meeste van de tijd opslorpt!

We kijken hersenloze shows op televisie
en problemen in de wereld schuiven wij af op de crisis.
Tijdelijk zijn alle conflicten want we vergeten ze...
We geven er niet om zolang we zelf maar overleven... En

over leven gesproken... Hoe overleven je woorden
wanneer de menigte ze niet eens wilt horen?
Denken doet vragen, doet zoeken, doet lijden,
doet pijn. Daarom dat je liever televisie kijkt.

Je laat een ander graag het denken doen voor je
en voor al die luxe spullen heb je deftig poen nodig.
Dus moet je mee in het systeem, waar je vernietigd wordt.
Omdat je voor een toegangskaart stiekem hebt je ziel verkocht.

-

Waar moet het naartoe? Wat moeten we doen?
Misschien komt het wel allemaal goed
en zijn we enkel meer bewust van ons doel
en daarom strijden we wat harder en voelt alles zo koel.

Eyo! Ik vraag me af...
Waar moet het naartoe? Wat moeten we doen?
Misschien komt het wel allemaal goed
en zijn we enkel meer bewust van ons doel...
Maar na de strijd komt overwinning, een gelukkig gevoel.

-

We nemen allen rilatine, de ene in de vorm van cafeïne
en de andere heeft liever een borrel of nicotine.
De ene is dan weer verslaafd aan roddelmagazines
en de helft van alle mannen kijkt naar porno maar ze liegen.

Iedereen heeft MSN of Facebook vol met vrienden
en we kiezen willekeurig want we hebben ze te kiezen.
We gaan voor routine...
Van al die sociale hulpmiddelen wordt alleman sociaal invalide.

We kunnen niet meer spreken met elkaar, we moeten feesten,
moeten kijken naar tv of op een PlayStation spelen.
Zelfs wanneer we eten, speelt er ergens een tv...
We zijn na al die jaren van elkaar vervreemd.

Het is al sinds de tijd van Rome dat men het weet.
Brood en spelen voor het volk, je verdeelt en heerst.
Want hoe meer je mensen afleidt, hoe minder je ze inleidt
in zaken met betekenis zodat men altijd kind blijft.

We blijven spelen, we worden niet volwassen.
Er is enkel maar die schijn omdat ons speelgoed verandert...
Snap je? Alles wat je wil heb je vanbinnen.
Dus hoe lang je buiten zoekt, je zal het antwoord nooit vinden.

Net als een rups kan je veel bladen verslinden
Op een dag verlaat je de consumptie en word je een vlinder...
Dus de keuze is aan jou, wil je vliegen
of je leven verder blijven in een wereld zonder liefde...

Ecologisch zo vernieuwend, darwinistisch
is het ideaal voor ons milieu maar o zo ontzielend.
Yin van yang gescheiden in de westerse beschaving,
iedereen heeft minstens één verslaving weet ik uit ervaring.

Ik zie het rond me, zie het als ik in de spiegel kijk.
Een junkcultuur, met junks die puur geloven in een nieuwe tijd,
van snufjes en reclame, maar waar gaan we naartoe?
Soms heb ik het gevoel dat niemand me zal horen als ik roep:

-

Ey! Waar moet het naartoe? Wat moeten we doen?
Misschien komt het wel allemaal goed
en zijn wel enkel meer bewust van ons doel
en daarom strijden we wat harder en voelt alles zo koel.

Eyo! Ik vraag me af...
Waar moet ik naartoe? Wat moet ik nu doen?
Misschien komt alles op het einde wel goed
en ben ik enkel meer bewust van m’n doel
en zie ik het zowaar als plicht om anderen te zeggen hoe ik me voel.