Liggend in me zetel stoar ik no de grote wiezer
peizek were an de dagen, vroeger, chillend an den ijzer
met de moatn, tope, tgevoel loatn loopn
up de stroatstenen stoten, up rustige dagen hopen

nie te vele turbulentie, of ruwe consequenties
van uz acties, want ze matchen nie ossan uze intenties
en we leern, we volln, mo stoan ook telkens up
tis nie gemakkelijk je ossan binnen te werken in e club

upt schole zien der kliekjes, up stroate zien de bendes
je moe snel zien up de kieksjes en ook stoer tijdens ellende
de rush van uze wereld, zest Pascal is nie bestendig
tegen de prestoatiedruk dat us geheel en al omwentelt

gie tied mi voe nog kiend te zien oj olle dagen ouder wordt
en ol van kleins e verantwoordelijkheid up je schouders torst
nie voorbereid up et verkeer dat up je route komt
de boane no volwassen zien is af en toe e koele tocht


gift mie moar e boek woa dak heel kun in verdwienen
e spel, e puzzel, misschien e tekening
tis om t’even, mo gif me boven olles mien ding
mien dada, en lat me toch nog ff kiend zien

gift me moar e boek woa dak heel kun in verdwienen
e spel, e puzzel, misschien e tekening
tis om t’even, mo gif me boven olles mien ding
mien dada, en lat me toch nog ff kiend zien


liggend in de zetel stoar ek no de kleine wiezer
peizek were an de dagen, vroeger, chillend an e vijver
met de homies, tope, wa viben en ant smoken
up de mic kokend… mor up rustige dagen hopen

nie te vele miserie en evenredig gin hysterie
of komedie, gespeelde liefde is noois e remedie
voer e moat te oendersteunen, en woare aandacht zeldzaam
de contentroatie die verreist is bie chinese tellraamn

is zoek, ow olle 5 minuten up wad anders klikken
en zo gin klik mir en met zaken ot nie te whatsappen is
et zappen is geminderd, mor scrolln is quasi
e 2de natuur geworden van volwassen mensn toet an kinders

constant moen up de hoogte zien, e mening en
iets liken oj nog ergens wilt sociale acceptering en
tis osan wel e twuk, nie wetend wa da loater komt
de boane no volwassen zien is af en toe e zwoare tocht


gift mie moar e boek woa dak heel kun in verdwienen
e spel, e puzzel, misschien e tekening
tis om t’even, mo gif me boven olles mien ding
mien dada… en lat me toch nog ff kiend zien

gift me moar e boek woa dak heel kun in verdwienen
e spel, e puzzel, misschien e tekening
tis om t’even, mo gif me boven olles mien ding
mien dada… en lat me toch nog ff kiend zien


liggend in de zetel stoar ek no de beide wijzers
peizkek were an die dagen, vroeger, als verwarde tiener
met studenten, tope, us eerste jaren open-
bloeien up kot, mor up rustige dagen hopen

nie te vele dwoazigheden, of echte energie
in e facoade steken, up et punt gekomn dak up me moatn rekenen
voe me te steunen ok ik zelve in de pit zitn
te leunen up under kracht ot miene verre weggestript is

als 18joarige ist leven even magisch
als fataal, deterministisch, archetypaal tragisch
een eerste echt contact met realisme, of et feit
dat er een indringer schuilt in je eigenste maatschappij

grote broere, noois mir up jezelvn mor toucours
ligt de alziende mediacycloop up de loer
je zie gevloerd, nog ossa wit je nie wa dat er no je komt
de boane no volwassen zien is af en toe gin vlotte tocht


gift mie moar e boek woa dak heel kun in verdwienen
e spel, e puzzel, misschien e tekening
tis om t’even, mo gif me boven olles mien ding
mien dada… en lat me toch nog ff kiend zien

gift me moar e boek woa dak heel kun in verdwienen
e spel, e puzzel, misschien e tekening
tis om t’even, mo gif me boven olles mien ding
mien dada… en lat me toch nog ff kiend zien